Grote sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden. De kids staan met hun mond open voor het raam.
‘Kijk eens wat een grote, papa, dáár.’
‘Zullen we naar buiten gaan?’, vraag ik, maar nee, ze vinden het te koud.
Omdat ik zelf nog wat klusjes wil afronden vind ik het prima dat ze geen sneeuwpoppen willen bouwen, sleetje willen rijden of een spiegelgladde ijsbaan fabriceren.
De laatste dagen heeft het vaker gesneeuwd. Ik vind het altijd fascinerend, zo’n wit pak dat over de wereld valt. Als een levende Christó zonder einde. Een gebouw inpakken is gaaf, zo’n witte deken is magisch.
Wat ook magisch blijft is de verkeerschaos door een paar vlokken. Of wat ijzel. Met verbazing hoorde ik de lengte van de file van vorige week: 2300 kilometer. Ik vraag me regelmatig af of daar niets aan te doen is. Per slot van rekening werd er een redelijke inschatting van het weer gemaakt. De sneeuw en de kou werden ruim van te voren aangeven. Toch lijkt heel Nederland overvallen door de situatie.
Vechten
Als ik klaar ben met het afronden van de laatste klus, het in elkaar schroeven van een bed, pak ik de krant. In bijbehorende magazines staat een foto van een klein groepje mensen, poten in de modder. Twee mensen die worden vastgehouden proberen te stoten tegen pads die twee anderen beet hebben.
Krav Maga, schiet het door m’n hoofd. En ja, in de begeleidende tekst vertelt de trainer iets over de sport, over het afzien, over doorzettingsvermogen. Tijdens de warming-up zijn de mensen met dit weer al koud, zitten onder de modder en vaak hebben ze geen zin meer om zichzelf nog meer af te beulen. Liever geven ze op of blijven ze liggen… stoppen ze met vechten.
Stilstaan
Ik kijk raam uit, volg een paar sneeuwvlokken die naar beneden vallen. In organisaties waar ik kom en ook bij coachees zie ik iets vergelijkbaars. Als er iets gebeurt, helemaal als dat overweldigend is, ervaren ze dat als een pak sneeuw. Er ontstaat file. Ze gaan niet meer vooruit. En het vervelende van een file is dat je er niet gemakkelijk uit kunt. Langzaam meebewegen tot het zich oplost.
Je kunt natuurlijk je auto laten staan en gaan lopen. De afslag nemen en binnendoor gaan. Deed ik laatst ook. Staat het hele dorp waar ik in terecht kwam, ook vast. Dat maakte geen verschil.
Nu is file niet het beste beeld voor iemand die problemen in zijn of haar leven ervaart. En een pak sneeuw ook niet. De foto van de Krav Maga groep biedt betere aanknopingspunten.
In een goed coachingsgesprek zal het bij het bespreken van een probleem ongetwijfeld gaan over hoe dat voelt, waar het vandaan komt, of het zich vaker voor doet. Om te achterhalen hoe vaak het sneeuwt, hoeveel sneeuw er valt, wat je ervaringen zijn met sneeuw, hoe je er op reageert.
Dat laat de sneeuw nog niet smelten.
De zon begint te schijnen als er andere opties geboden worden.
In plaats van in de modder te blijven liggen en achter te blijven toch op te staan. Toch een stoot uit te delen. Toch door te vechten.
Bij Krav Maga word je in realistische situaties getraind zodat je weet wat je te doen staat mocht je daadwerkelijk in zo’n situatie komen.
Hoe fijn zou het zijn als alle filerijders ook weten welke opties er zijn om sneller van A naar B te komen, zonder met z’n allen te belanden in een rijtje auto’s van 2300 kilometer
Jouw opties
Heb je zelf het idee dat je stilstaat zonder dat je weet hoe je weer vooruit komt?
Coaching kan je helpen om je opties te vergroten.
Spreekt dat je aan? Neem dan contact met me op.